Talent Gevonden, column door Jaap Luikenaar

 

Er kunnen 70.000 pilsflesjes in, of 27 Harley Davidson motoren, 100.000 cd-tjes, 8.000 schoenendozen, 1.600 autobanden of 4.400 pakken pampers. Laten we het hier eens hebben over containers of laadboxen. In havenjargon ook wel ‘dozen’ genoemd. Het afgelopen jaar zijn er weer vele miljoenen de haven in- en uitgevaren, zo bleek uit de Rotterdamse eindejaarscijfers. Ze vormen ongeveer een kwart van de totale overgeslagen lading. Een heel waardevol kwart: een container vol zomerjurken, sneakers of lcd-schermen is nu eenmaal meer waard dan eenzelfde gewicht aan kolen, ruwe olie, ijzererts of veevoer. Die containerstroom is al bijna 50 jaar aan de gang. Dat wordt volgend jaar ongetwijfeld een feestje. Het eerste schip kwam hier namelijk op 3 mei 1966 vanuit de Verenigde Staten aan, met 226 laadboxen aan boord. Nu zijn de meeste uit China afkomstig. De grootste containerschepen - blauwe van rederij Maersk - kunnen er maar liefst 18.000 tegelijk vervoeren. Zet ze allemaal achter elkaar en je hebt een containermuurtje van bijna 110 kilometer: ongeveer de afstand tussen Rotterdam en Antwerpen of Eindhoven.

 

Zo’n megacontainerschip is dan ook 400 meter lang (vergelijk: de lengte van vier voetbalvelden), dik 50 meter breed en 70 meter hoog. En ze worden nog groter, want op dit moment leggen scheepsbouwers op een werf in Zuid Korea de kiel voor een nieuwe serie schepen voor maar liefst 24.000 containers. Op zo’n reusachtig schip werken maximaal zo’n twintig mensen. Ja, voor de werkgelegenheid op zee is de container nooit van grote waarde geweest. Op het land daarentegen wel: want kijk eens hoeveel mensen er bij logistieke en distributiebedrijven werken. Eenmaal in Rotterdam aangekomen gaan talloze containers via kleinere schepen linea recta naar andere zeehavens in Europa. Maar miljoenen worden in ’Nederland-Distributieland’ uitgepakt, ingepakt of omgepakt, alvorens ze op transport gaan naar hun eindbestemming. Dat bewerken staat beter bekend als het strippen en stuffen van containers.   

 

Ooit in een container geweest? Op een bouwplaats misschien, waar ze als directiekeet worden ingericht, of als opslagplaats. Misschien heb je zelf wel een container, als student bijvoorbeeld. Want niet lang geleden is de container ‘ontdekt’ als prima middel om te huisvesten. Ga maar na: een kamer van zes bij tweeënhalf meter als je eerste eigen woonruimte… da’s echte luxe. Okay; in de zomer schijnt het binnenin heel warm te zijn en in de winter best wel fris. Niettemin staan er verspreid door het land al duizenden containers, veelal als woonwijkje in steden met een universiteit of hogeschool.

 

Wat een revolutionaire uitvinding is die container toch geweest. Met een beetje chauvinisme te vergelijken met de uitvinding van de chip, de tv of de telefoon. Een doos met wereldwijd dezelfde standaardmaten: 20 voet of 40 voet, soms 45 voet. Zo’n Engelse voet (ft) is iets meer dan 30 centimeter. De 20 voetcontainer (1 TEU) is dus zes meter lang. Op die manier passen ze overal: op schepen en in treinstellen of op trucks en vliegtuigen en in de kraangrijpers, of die nu in Shanghai, Guangzhou of Busan staan, of in Antwerpen, Dubai of Kobe. Ze zijn simpelweg te stapelen, omdat ze allemaal hetzelfde vergrendelmechanisme hebben: in vaktermen een stacker. In scheepsruimen staan er wel negentien op elkaar: da’s toch een aardige flat.

Tot slot van deze bescheiden ode aan de container: ze worden bijna allemaal in China gemaakt en ze gaan gemiddeld twintig jaar mee. Soms korter, want er gaat er ook wel eens iets mis: jaarlijks slaan er zo’n 10.000 over boord…

 

Bekijk de mogelijkheden.

Jaap Luikenaar is columnist/tekstschrijver/redacteur, lobbyist en gastdocent met de Rotterdamse haven, industrie en transport als belangrijk aandachtspunt. 

(j.luikenaar@gmail.com)